استاد غلامعلی مکتبی، تصویرگر بی‌صدا اما پرصدای کودکی، درگذشت

غلامعلی مکتبی، از چهره‌های اثرگذار و متین هنر تصویرگری کودک در ایران، چشم از جهان فروبست؛ هنرمندی که بی‌هیاهو آمد، با کار و مهر ماند و با سکوتی آرام، اما سنگین، رفت.

نام مکتبی برای بسیاری از نسل‌های دیروز و امروز، یادآور تصویرهایی است ساده، گویا و صمیمی؛ آثاری که بدون آنکه فریاد بزنند، سخن می‌گفتند. او تصویر را نه صرفاً برای زیباسازی کتاب، بلکه به عنوان زبان آموزش، تخیل و تربیت می‌شناخت. هر رنگ در آثارش جای خودش را داشت، هر خط هدفی را دنبال می‌کرد، و هر شخصیت کودکانه‌ای حامل دنیایی از معنا بود.

زندگی حرفه‌ای استاد مکتبی همواره در مسیر آفرینش و آموزش گذشت. در کنار فعالیت در مجلاتی چون “رشد”، سال‌ها وقت و دلش را صرف پرورش نگاه و ذوق نسل‌های جوان کرد. با وجود جایگاه بالای هنری‌اش، هرگز خود را به پیش صحنه نیاورد؛ فروتنی، آرامش و ادب، بخشی جدانشدنی از حضور او بود.

آنچه از مکتبی به‌جا مانده، تنها مجموعه‌ای از تصاویر نیست؛ بلکه روحی است که در لابه‌لای صفحات کتاب‌ها، در ذهن مخاطبان کودک و در حافظه‌ی هنرمندان جوان، همچنان زنده است.

استاد مکتبی در سکوت رفت، همان‌گونه که در تمام این سال‌ها با وقار زیست. اما رد پای او از حافظه هنر ایران پاک نخواهد شد؛ همان‌طور که رنگ‌های ملایم و روایت‌های صادقانه‌اش هنوز نفس می‌کشند.